Θέλω τη παλιά μου γειτονιά
Τις προάλλες έτυχε να βγω για μία ποδαράτη βόλτα γύρω στις 4 το μεσημέρι. Περνούσα, λοιπόν, έξω από την εκκλησία του αγίου Ανδρέα και συνάντησα κάτι που είχα πολύ καιρό να δω. Παιδιά της ηλικίας μου πάνω κάτω έπαιζαν ποδόσφαιρο στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. «Ακόμη παίζουν τα παιδιά στις πλατείες, στις γειτονιές;» αναρωτήθηκα. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό όλα εκείνα τα άπειρα απογεύματα, που πέρασα στη γειτονιά μου ή στον Άγιο Διονύση με τους φίλους μου παίζοντας από ποδόσφαιρο και μήλα έως κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους. Πραγματικά μέσα σε μια στιγμή αναπόλησα ένα πολύ όμορφο παρελθόν, γεμάτο παιχνίδια, ξεγνοιασιά, χαρές μα κυρίως μεγάλες φιλίες και αξέχαστες στιγμές! Κάποτε έμαθα πως κάποια μάνα μας ονομάτιζε ως «παιδιά της πλατείας» δίνοντας βέβαια αρνητική χροιά στη φράση. Εμένα δε με πείραξε η φράση. Αυτός ήμουν. Αυτοί ήταν και οι φίλοι μου. Διαβάζαμε και αμέσως κατεβαίναμε στις γειτονιές μας στο καθημερινό μας ραντεβού από τις 6 το απόγευμα ως τις 9-10 το βράδυ! Δε ξεχνιούνται αυτά. Δε γίνεται μάλιστα αφού είναι κυριολεκτικά χαραγμένες δεκάδες γρατσουνιές στα γόνατα και στους αγκώνες μας.
Όπως είναι φυσικό, το νέα κύμα τεχνολογίας επηρέασε τη φυσική ζωή! Όλα τα παραπάνω αντικαταστάθηκαν από το playstation, από τον υπολογιστή και από την όλο και μεγαλύτερη τάση της νεολαίας για «βόλτα»(τότε μόδα ήταν ένας καφές και μετά φαγητό σε fast food). Ενδεικτικά, μέσα σε ένα απόγευμα ο ένας αγόρασε νέο υπολογιστή και δε κατέβηκε στη  |
| Φίλιππος Τσαούσογλου |
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου